အေမ့လက္မ်ား

အေမ့လက္မ်ား

လူငယ္တစ္ေယာက္ဟာ ကုမၸဏီႀကီးတစ္ခုမွာ မန္ေနဂ်ာရာထူးအတြက္ အလုပ္သြားေလွ်ာက္ပါတယ္။ ပထမ အင္တာဗ်ဴး ေျဖဆိုေအာင္ျမင္သြားတာေၾကာင့္ အခုဆို ေနာက္ဆံုးအဆင့္ အင္တာဗ်ဴးအတြက္ ကုမၸဏီရဲ႕ ဒါရိုက္တာနဲ႔ ေတြ႕ဆံုရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါရိုက္တာလုပ္သူက လူငယ္ရဲ႕ ကိုယ္ေရးရာဇ၀င္ကို ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ ပညာေရးအဆင့္ ေအာင္ျမင္မႈမွာ ထိပ္တန္းျဖစ္ေနတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ လူငယ္ကို
“ ညီေလး ေက်ာင္းမွာ ပညာသင္ဆု မေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးလား ” လို႔ေမးပါတယ္။
“ မေလွ်ာက္ခဲ့ဘူးဗ် ”
“ ဒါဆို ေက်ာင္းစရိတ္ေတြကို ညီေလးအေဖက ေတာ္ေတာ္ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့ရမွာေပါ့ ”
လူငယ္ေခါင္းခါပါတယ္။
“မဟုတ္ဘူးဗ်။ က်ေနာ္အေဖက က်ေနာ္ တစ္ႏွစ္သားေလာက္မွာ ဆံုးသြားတာ။ က်ေနာ့္ ေက်ာင္းစရိတ္ေတြ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့တာ က်ေနာ့္အေမပါ ”
“ ဒါဆို ညီေလးအေမက ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ ”
“ အေမက ခ၀ါသည္ပါ ”

လူငယ္ရဲ႕အေျဖကိုၾကားေတာ့ ဒါရိုက္တာဟာ လူငယ္ရဲ႕လက္ကို သူ႔အားခဏျပဖို႔ ေတာင္းဆိုပါတယ္။ လူငယ္ဟာ ဒါရိုက္တာရဲ႕ ေတာင္းဆိုမႈကို လက္ခံၿပီး သူ႔လက္ေတြကို ျဖန္႔ျပလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သိပ္ကိုႏူးညံ့ေခ်ာေမြ႔ၿပီး လွပတဲ့ လက္တစ္စံု ျဖစ္ေနပါတယ္။
“ ညီေလး အေမ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္တဲ့အခါ ညီေလး ကူေလွ်ာ္ေပးခဲ့ဖူးလား ”
“ ဟင့္အင္း... က်ေနာ္ ဘယ္ေတာ့မွ မေလွ်ာ္ေပးခဲ့ရပါဘူး..ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အေမက က်ေနာ့္ကို စာပဲ ႀကိဳးစားခိုင္းခဲ့တာ... ၿပီးေတာ့ အေမအ၀တ္ေလွ်ာ္တာ က်ေနာ့္ထက္ပိုျမန္တယ္ေလ ”
“ ေၾသာ္... ဒါဆို အစ္ကို တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းဆိုစရာရွိတယ္... ညီေလး အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ အေမ့ဆီ သြားၿပီး သူ႔လက္ေတြကို ေဆးေၾကာေပးႏိုင္မလား... ၿပီးရင္ မနက္ျဖန္ အစ္ကို႔ကို ျပန္လာေတြ႕ပါ ”
ို
လူငယ္ဟာ သူအလုပ္ရဖို႔ ဒီအခြင့္အေရးဟာ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူအိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ မိခင္ဆီသြားၿပီး မိခင္ရဲ႕လက္ေတြ ေဆးေၾကာေပးခ်င္ေၾကာင္း ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ မိခင္လုပ္သူက သားရဲ႕စကားဆန္းေတြေၾကာင့္ အံၾ့သ၀မ္းသာသြားပါတယ္။ စိတ္ခံစားမႈေတြ ေရာျပြန္းေနရင္းနဲ႔ သူမရဲ႕လက္ေတြကို သားေ႔ရွမွာ ထုတ္လုိက္ပါတယ္။

လူငယ္က မိခင္ရဲ႕လက္ေတြကို ေျဖးေျဖးခ်င္း ေဆးေၾကာပါၿပီ။ အဲဒီအခုိက္မွာ သူ႔မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လုိ႔လာပါတယ္။ မိခင္ရဲ႕လက္ေတြဟာ ဇရာေၾကာင့္ တြန႔္ရႈံ႕ေပ်ာ့တြဲေနၿပီး ဒဏ္ရာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိေနတာကုိ ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ သူသတိထားမိသြားပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ဒဏ္ရာေတြဆို သူထိလိုက္တာနဲ႔ မိခင္က တြန႔္ခနဲ ျဖစ္ ျဖစ္ သြားတဲ့အထိ နာက်င္ေနတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလက္ေတြဟာ သူ႔ေက်ာင္းစရိတ္ေတြကို ေပးေခ်ႏိုင္ဖို႔ နိစၥဓူ၀ အ၀တ္ေတြေလွ်ာ္လာခဲ့တဲ့ လက္တစ္စံုပါလားဆိုတဲ့အသိကို သူခံစားမိတာ ဒါ ပထမဦးဆံုးပါပဲ။ မိခင္ရဲ႕လက္က ဒဏ္ရာေတြဟာ သူ႔ပညာေရးအတြက္ သူ႔ေက်ာင္းကိစၥေတြအတြက္ သူ႔အနာဂတ္အတြက္ လဲလွယ္ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ အဖိုးအခေတြပါပဲ။

လူငယ္ဟာ မိခင္ရဲ႕လက္ေတြကို ေဆးေၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ မိခင္ေလွ်ာ္ဖို႔ရွိေနတဲ့ အ၀တ္ေတြအားလံုးကို ႏႈတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္စြာ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေပးခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီညမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ စကားလက္ဆံုက်ရင္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာသြားပါတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္မွာေတာ့ လူငယ္ဟာ ဒါရိုက္တာရံုးခန္းဆီ သြားပါတယ္။

ဒါရိုက္တာက
“ ညီေလး မေန႔က အိမ္မွာဘာေတြလုပ္ၿပီး ဘာေတြသင္ယူခဲ့လဲဆိုတာ ေျပာျပႏုိင္မလား ” လို႔ ေမးတဲ့အခါ လူငယ္ရဲ႕မ်က္၀န္းမွာ မ်က္ရည္စေတြ တြဲခိုလို႔ေနပါတယ္။

“ အခုေတာ့ ဘယ္အရာကို တန္ဖိုးထား ေက်းဇူးတင္ရမယ္ဆိုတာ က်ေနာ္သိသြားပါၿပီ... က်ေနာ့္အေမ မရွိဘဲနဲ႔ ဒီကေန႔ က်ေနာ္ဆိုတာျဖစ္လာမွာမဟုတ္ပါဘူး... တစံုတရာ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတယ္ဆိုတာ က်ေနာ့္အေမကို ကူညီရင္း အခုမွသိရတာပါ.... မိသားစုကို ကူညီေထာက္ပံ့ျခင္းရဲ႕ အေရးႀကီးမႈနဲ႔ အဖိုးအခႀကီးမႈေတြကိုလည္း တန္ဖိုးထားသိျမင္လာရပါတယ္ ”

လူငယ္ရဲ႕အေျဖမွာ ဒါရိုက္တာက ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ၿပံဳးလိုက္ပါတယ္။
“ ဒါဟာ အစ္ကိုလိုခ်င္တဲ့ မန္ေနဂ်ာမွာရိွရမယ့္ စိတ္ေနသေဘာထားပါပဲ... အစ္ကို အလုပ္ခန္႔ခ်င္တာက တျခားလူေတြရဲ႕ အကူအညီကို တန္ဖိုးထားတတ္တဲ့ လူမ်ဳိး၊ အလုပ္ကိစၥေတြ ၿပီးေျမာက္ဖို႕ တျခားလူေတြရဲ႕ အခက္အခဲကိုလည္း ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္တဲ့
လူမ်ိဳး၊ ေငြကို ဘ၀ရဲ႕ပန္းတိုင္လို သေဘာမထားတတ္တဲ့လူမ်ဳိးပါ... ညီေလးကို အလုပ္ခန္႔လုိက္ပါၿပီ ”

လူငယ္ အလုပ္ရသြားၿပီး အလုပ္ကိုလည္း အင္မတန္ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ သူနဲ႔တြဲဖက္လုပ္တဲ့ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြရဲ႕ ေလးစားမႈကိုလည္း ရရွိခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္ရဲ႕ ၀န္ထမ္းေတြအားလံုးကလည္း စည္းလံုးတဲ့အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕အျဖစ္ အလုပ္ကို ၀ီရီယထား ႀကိဳးစားၾကတယ္။ ရလဒ္အျဖစ္ ကုမၸဏီရဲ႕တိုးတက္မႈေတြဟာ အ့ံမခန္းျဖစ္လာေတာ့တာပါပဲ။

ျဖစ္ရပ္ကေလးက ဒါပါပဲ။

ဘာပဲလိုလို အၿမဲတမ္းရၿပီး အလိုလိုက္ အကာအကြယ္ေပးခံေနရတဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဗဟိုျပဳစဥ္းစားတဲ့ အတၱစိတ္ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးလာတတ္တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ အၿမဲေ႔ရွတန္းတင္လာတတ္တယ္။ သူ႔ေနာက္ကေန ေထာက္ပံ့ေနတဲ့ မိသားစုရဲ႕ ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈေတြကို မ်က္ကြယ္ျပဳလာတတ္တယ္။ သူအလုပ္လုပ္တဲ့အခါ သူ႔စကားကို အၿမဲတမ္းနားေထာင္ရမယ္ဆိုတာမ်ဳိး ျဖစ္လာတတ္တယ္။ သူ မန္ေနဂ်ာျဖစ္လာတဲ့အခါ သူ႔လက္ေအာက္၀န္ထမ္းေတြရဲ႕ အခက္အခဲ ဒုကၡေတြကို စာနာ နားလည္ေပးလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘဲ အၿမဲတမ္း ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလို လူမ်ဳိးေတြဟာ ပညာေရးအရေတာ့ ထူးခၽြန္ေကာင္း ထူးခၽြန္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဘ၀မွာ ခဏတျဖဳတ္ ေအာင္ျမင္ေကာင္း ေအာင္ျမင္ႏုိင္ၾကလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေအာင္ျမင္မႈရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို ခံစားနားလည္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ဟာ ပိုမိုတဲ့ လိုခ်င္မႈေတြအတြက္ မေက်မနပ္နဲ႔ ျမည္တြန္းေတာက္တီးေနၾကမယ္။ အမုန္းတရားေတြနဲ႔ ဖုံးလႊမ္းေနၾကမယ္။ ကေတာက္ကဆ စကားမ်ားရန္ျဖစ္ေနၾကမယ္။ ကဲ ဒီလိုဆို က်ေနာ္တို႔ဟာ ကေလးေတြကို စိတ္တိုင္းက် အလိုလိုက္ၿပီး အၿမဲကာကြယ္ေပးေနတတ္တဲ့ မိဘေတြျဖစ္ေနရင္ ဒါဟာ သူတို႔ကို တကယ္ခ်စ္ရာေရာက္သလား.... ဒါမွမဟုတ္ အဲဒီအစား ကိုယ့္ကေလးကိုယ္ ဖ်က္ဆီးေနၾကတာမ်ားလား ? ? ?

သင္ဟာ သင့္ကေလးကို အိမ္ေကာင္းရာေကာင္းနဲ႔ ေနခြင့္ျပဳနုိင္တယ္။ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္ေတြ ေကၽြးႏုိင္တယ္။ စႏၵရားတီးတတ္ေအာင္ သင္ေပးႏုိင္တယ္။ ႀကီးမားတဲ့ ဖန္သားျပင္ရွိတဲ့ ရုပ္ျမင္သံၾကားစက္ေတြၾကည့္ခို္င္းႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သင့္အိမ္ျခံ၀င္းထဲက ျမက္ေတြ ႐ိတ္ျဖတ္တဲ့အခါ သူတို႔ိကိုလည္း အဲဒီအေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ထိေတြ႕ခြင့္ေပးပါ။ ထမင္းစားၿပီးတဲ့အခါမွာ စားၿပီးသား အိုးခြက္ပန္ကန္းေတြေဆးဖို႔ သူတို႔အစ္ကိုအစ္မေတြနဲ႔အတူ ၀ိုင္း၀န္းလုပ္ခြင့္ေပးပါ။ ဒါက အိမ္ေဖာ္ငွားဖို႔ ပိုက္ဆံမရွိလို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာမဟုတ္ပါဘူး။ သင္က သူတို႔ကို သင့္ျမတ္ မွန္ကန္တဲ့နည္းနဲ႔ ခ်စ္ရာေရာက္ေအာင္လုိ႕ပါ။ မိဘေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခ်မ္းသာ ခ်မ္းသာ.. တစ္ေန႔မွာ အထက္ပါ ျဖစ္ရပ္ထဲက လူငယ္ရဲ႕မိခင္လိုပဲ မိဘေတြဟာ ဆံပင္ေတြျဖဴ အိုမင္းရင့္ေရာ္သြားမယ္ဆိုတာ သင့္ကေလးေတြကို နားလည္ေစရပါမယ္။ အေရးႀကီးဆံုးကေတာ့ စြန႔္လႊတ္ေပးဆပ္ရမႈေတြကို ဘယ္လိုတန္ဖိုးထားရမယ္... အခက္အခဲေတြကို ဘယ္လိုရင္ဆိုင္ေက်ာ္လႊားရမယ္... ၿပီးေတာ့ အရာကိစၥေတြ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ျမင္ဖို႔ အျခားလူေတြနဲ႔ တြဲဖက္လုပ္ကိုင္တဲ့အခါ လိုအပ္တဲ့စြမ္းရည္ေတြကို သင့္ကေလး သင္ယူတတ္ေျမာက္ဖို႔ပါပဲ။

မိတ္ေဆြ.... ဒီျဖစ္ရပ္ကေလးကို တတ္ႏုိင္သေလာက္မ်ားမ်ား မွ်ေ၀ဖို႔ ႀကိဳးစားပါ။ ဒီျဖစ္ရပ္ကေလးကို သိရတဲ့ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကံၾကမၼာဟာ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲေကာင္း ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ပါတယ္။

စူးရွေန
( The Real Singapore မွ Mother's Hands Story ကို မွ်ေဝခံစားဘာသာျပန္ဆိုသည္။ )